<< XXIV Dieu est un fumeur de Havanes
E.H. Van Oeckel geeft Frans aan het Sint-Jozefscollege. Hij heeft de belofte aflegd priester te worden als hij de oorlog zou overleven. De Eerwaarde is een levensgenieter met een buitenverblijf in Castelane waar hij een landbouwer met geld- en drankproblemen helpt een koper te vinden voor zijn landgoed. Zo komen Frie en zijn broer Jos in de hoofdstad van de lavendel terecht.
In 1963 kopen Frie en Jos het gebouw in de verte op de foto. Een echt landschap van een ansichtkaart. ‘Le plantier’ bij het oude Digne, aan de voet van de Alpen. De streek staat bekend om de vele velden vol lavendel. Heel wat families uit Aarschot en omstreken komen er vanaf begin van de jaren ’60, tot in de jaren ’90 op vakantie.
v.l.n.r. Gert, Mia, Pieter, Ilse
Gert, Frie, Pieter en Ilse (1973)
Mais pourquoi Victor Hugo fait débuter l’action de son roman-fleuve à Digne?
Vers 1835, l’écrivain commence à s’intéresser à François Melchior Charles Bienvenu de Miollis, évêque de Digne de 1805 à 1838, réputé bon et généreux, qui deviendra son modèle pour le Monseigneur Myriel du roman ‘Les Misérables’.
Frie is een man die alleen maar kan blijven draaien door te blijven draaien. Maar misschien doet hij dat ook omdat hij bang is dat zijn machine niet meer op gang komt wanneer ze een keer is stilgelegd? Hij brengt zijn gezin voor twee maanden over naar Digne. Hijzelf keert na enkele dagen batterijen op te laden terug naar het notariaat. De vorige eigenaar van ‚Le plantier’ komt geregeld langs om duiven uit de pigeonnier (duiventil) te vangen die hij terplekke de nek omdraait. Het merkwaardig boek van Giono die in Digne het proces bijwoonde over de verschrikkelijke en raadselachtige misdaad zaak Dominici waarbij een Engels echtpaar en hun dochterje vermoord werden ligt Mia vers in het geheugen. Zij heeft schrik in het afgelegen landhuis in een streek, ruw, hard en gierig op de vruchten van haar bodem. De beklemmende oude boer begluurt de Limburgse met veel goesting. Schoonzus Sidone maant haar aan een lang kleed te dragen ipv monokini.
Pieter, Gert, Ilse en herder Lydé met herdershonden Fidèle, Toulouse en Pan Pan
Herder Lydé mag met zijn schapenkudde over het landgoed van 63 hectaren beschikken. Dankbaar wordt de familie jaarlijks uitgenodigd op een eetfestijn met producten van eigen teelt.
Herder Lydé en Gert
later vond met boer Lydé dood op zijn tractor
De ruÏne van het geboortehuis van Gassendi (1592-1655) bevindt zich op het landgoed ’Le plantier“ te Champtercier – Digne. De Franse filosoof, wiskundige en astroloog was leider van een groep vrijdenkende intellectuelen. Hij had veelvuldig contact met Galilei. Gassendi was de eerste die de Mercuriusovergang in 1631 waarnam.
Carla Van Landuyt, het meisje stierf en zorgde voor droefheid in de vriendenkring van Mia en Frie.
Gert, herderin Lydé, Ilse
Ilse en Frie
Ilse en Gert ruziën over de Italjet 50cc
Motorrijder Frie die in leren jas samen met Pieter achterop over de Provenciaalse weg scheurt. Het is een beeld dat onlosmakelijk verbonden is van Frie met vakantie. “’s Ochtends vertrokken vader en ik op uitstap. De tourer-bike en vaders’ outfit leken op deze van de ‘Franse zwaantjes’ waardoor autobestuurders vertraagden. Middags werd er halt gehouden voor een goed restaurant. De tocht werd vervolgd na een dutje op een bank onder een boom. Thuisgekomen kreeg ik revolver-schiet les“ – Pieter
Frie (1973)
Mia als Lavendula (1973)
Een fee genaamd Lavendula werd geboren op de Montagne de Lure in de Alpes-de Haute-Provence, middenin een veld vol lavendel. Zij zocht een plek op waar ze kon wonen en stuitte daarbij op de Provence. De fee werd ontzettend verdrietig van het arme landschap waar amper groen te vinden was en huilde op de pagina in de Atlas. Haar tranen maakten grote vlekken, waarna ze een stuk blauwe lucht nam en plakte op de vlekken. Wonder boven wonder groeit er sinds die dag lavendel in de Provence om het natuurarme gebied mooier te maken.
Gert, Pieter en Ilse
Frie neemt zijn jachtgeweer mee naar Champtercier, dat staat daar naast zijn bed en een revolver waarmee hij zijn zoontjes het pistoolschieten initieërt.
“Leest ne boek of doet iet nuttig.” – herhaalt strenge Frie tevergeefs aan zijn kinderen
In 1979 wordt Frie ingeplaasterd na een val van zijn paard, waarop Mia de paarden verkoopt die Frie dadelijk vervangt door moto’s.
Frie met schoonzus Sidone
“Wanneer je in de Provence een eigendom wilt kopen moet je altijd zien dat er een bron aanwezig is” – Frie. De verfilming van het boek van Jean Jonot (1934-2023) een ecologist uit Grenoble gaat over een erfenis en het belang van een bron in de Provence. Helemaal zoals in Champtercier. Zelfs het landgoed draagt dezelfde naam “Le Plantier”. (1986) Mia neemt haar zonen mee naar de cinéma voor “Jean de Florette & Manon des sources”.
een laatste bezoek aan herderin Lydé
Gedicht:
Au jardin les lavandes sont en fleurs,
mais aucune comparaison possible avec le pays des lavandes,
la Provence au parfum d’été,
que j’aime avec fougue et passion.
Eclaboussure de violet à perte de vue,
pays de soleil, de vent, de contraste,
de lumière qui décape le blanc de la roche calcaire,
nuance du tendre au sombre,
le vert des oliviers et des cyprès.
Provence apaisante de Sénanque,
rude et violente de Giono,
exubérante et nostalgique de Pagnol,
claire et puissante comme une poésie de Char.
“La lavande parfumait jusqu’aux étoiles l’eau qui l’imprégnait sur ses profondeurs naturelles” – Arthur Rimbaud
v.l.n.r. Tineke Sas, Arie Sas, Ingrid Van Landuyt, Clairette Serneels, Willy Van Landuyt, Ilse V.K.
IN DE PROVENCE… HERINNERINGEN AAN DE ZOMERS IN DE JAREN 70 TE CHAMPTERCIER… – door Tineke Sas
Wat ik mij nog goed herinner zijn de immense uitgestrekte lavendelvelden met dat zware specifieke Provençaalse aroma en de heerlijke zomerse geluiden van krekels en zwermen bijen.
Daartussen plukten Margot Van Osta en ik onze armen vol lavendel … bijensteken ? Dat kenden we toen nog niet… Uren zaten we gehurkt tussen de struiken en vonden het heerlijk om later onze boeketten uit te stallen in alle glazen potten die we maar konden vinden.
Het zwembad, of wat er toen voor doorging, gevuld met ijskoud bronwater waarin Mia mij leerde zwemmen in amper een kwartiertje. Zij kon héél overtuigend zijn waardoor elke twijfel in het ijskoude water oploste! Geen snellere cursus dan leren zwemmen in ijskoud water, want je moest wel alvorens blauw uit te slaan. Het leuke eraan was dat we nooit alleen in het water waren. Het krioelde er van de dikkopjes die wij dan ook elke dag uitvoerig gingen observeren… Je wist maar nooit of er eens plots een prins uit tevoorschijn kon komen …!?
Dat hadden ze ons als 9-jarige meisjes wijs gemaakt en wij geloofden dat graag, althans toen toch…
Het was er ook altijd heel plezierig; een gezellige drukte met veel families.
Ergens in de oude bastide waren nog enkele oude stoffige kamers verscholen met gammelende en krakende bedden, waarschijnlijk nog van vóór de Eerste Wereldoorlog. Matrassen met stevige springveren! Tijdens de siësta gingen Margit en ik daarop naar hartelust springen. Het stof en de pluimen stoven dan in het rond…
Daarna kregen we een grote honger en vertrokken we op speurtocht in de keukenkasten waar de huisgemaakte confituur met dikke aardbeien van Mia ontzettend in de smaak viel!
Maar tijdens het snoepen klopte ons hartje in de keel van de opwinding om niet betrapt te worden…
Ook verzonnen we allerhande spookverhalen en gingen met een grote glazen bokaal schorpioenen vangen. Wisten wij veel dat die beesten zo gevaarlijk waren…? Tot Frie ons dat eens uitgebreid met veel details ging uitleggen en dat was meteen de laatste “schorpioenenjacht” van die zomer.
Later, toen ik 17 jaar was, organiseerde ik met de kleine meisjes een dansje onder de dikke boom voor alle ouders. Het was op het liedje “ Forever and ever” van Demis Roussos, dé ster van de jaren 70.
Forever and ever…deze nostalgische en fijne herinneringen aan de zomers “van toen” in Champtercier! – Tineke Sas
Mevrouw Nicole Pansieri en dochter Véronique bij wie Pieter jeugdvakanties doorbracht in de Provence op bezoek bij Pieter (Parijs – 2017)
“…M. Jules-Henri Pansieri existe pourtant et il n’a rien d’un passe-muraille. Ce pied-noir de Tunisie, âgé de quarante-neuf ans, bâti comme une armoire provençale, Dignois d’adoption depuis dix-huit ans, fait même partie des portes personnalités d’affaires, où il prospère en vendant des automobiles. On ne peut l’ignorer non plus dans le microcosme politique, puisqu’il fut l’un des premiers giscardiens du département des Alpes-de-Haute-Provence, où il fonda naguère la fédération des républicains indépendants. …” – Le Monde le 05 Mai 1988
XXVI Les Belges aiment la bagnole >>>